آذربایجان مهد اوج گیری فرهنگ ناشنوایان

چون افراد ناشنوا قادر به شنیدن نیستند.راه های ارتباطی ویژه ای برای خود دارند.یکی از این راه ها لب خوانی است.آنها با آموزش یاد می گیرند که با نگاه کردن به دهان گوینده متوجه شوند او چه می گوید. برای افراد ناشنوا صحبت کردن ممکن اما دشوار است.چون آنها نمی توانند صدای خود را بشنوند ـ این تمرین به زمانی طولانی نیاز دارد تا بتوانند صدای درستی ایجاد کننده همه افراد ناشنوا نمی توانند این مهارت را به دست بیاورند.اماـ راه ارتباطی که همه افراد ناشنوا در سراسر جهان آن را عملی ترین روشن می دانند ـ زبان اشاره است.

از بسیاری جهات ـ زبان اشاره شبیه به زبان معمولی است."واژه"های زبان اشاره ـ علامت های مخصوص  خود را دارند.علائم به وسیله حرکات دست ها ـ صورت و بدن ایجاد می شوند.مانند واژه ها ـ هر علامت معنی متفاوتی دارد.علائم ترکیب می شوند و جملات را ایجاد می کنند.الفبای زبان اشاره علائم دستی هستند که جایگزین حروف شده اند ـ این هجی کردن راممکن می سازد.علائم با یکدیگر ترکیب شده و آنها می توانند افکار ـ احساسات و قصد خود را بیان کنند.و چون کشورهای مختلف به زبان های متفاوت صحبت می کنند.بسیاری از کشور های نوعی از زبان اشاره مخصوص خود را دارند.

علاوه بر شناخت زبان اشاره ـ دانستند نکاتی در مورد نحوه ی ارتباط افراد ناشنوا مفید است.تکان دادن دست یا زدن ضربه روی میز  یا کف زمین برای جلب توجه شخص دیگری به کار می روند.همچنین ـ تماسی چشمی زیاد ضروری است.سلام و خداحافظی برای افراد ناشنوا رسمی نیست ـ آنها با حرکات و تماس منظور خود را بیان می کنند.آخرین مطلب اینکه ـ خوب است بدانند که بسیاری از مردم ناشنوا خود را متفاوت از دیگر ان نمی دانند ـ مجبور نیستند  چنین فکر کنند!